EYT düzenlemesiyle birlikte iki buçuk milyon kişi emekliliğe hak kazanırken yüz binlerce insan ise EYT düzenlemesinden faydalanmak için mahkeme kapılarını aşındırıyor. Çalışmalarına karşın patronların sigorta primini yatırmadığı çalışanlar, mahkemelerde hak arıyor.
İş Mahkemesi’ne müracaat eden davacı EYT adayı 1999’da çalışmasına karşın SGK’ya priminin yatırılmadığını öne sürdü.
Avukatlık ofisinde 1 Nisan 1999 tarihinde çalışmaya başlamasına karşın çalışmalarının 23 Nisan 2000 tarihine kadar olan kısmının kuruma bildirilmediğini fakat 1 Nisan 1999 tarihinde başlayan çalışmalarının işe girişinin yapıldığı 24 Nisan 2000 tarihine kadar ve sonrasında aralıksız devam ettiğini lisana getirdi.
Dava konusu edilen devir istikametinden hak düşürücü mühletin geçmediğini ve fiili çalışmanın şahit anlatımlarıyla ispat edileceğini ileri sürerek davalıya ilişkin işyerinde 1 Nisan 1999-23 Nisan 2000 tarihleri ortasında çalıştığının tespitine karar verilm esini talep etti.
Kesintisiz çalıştığını beyan etti
Davalı davacının birinci sigorta girişinin yapıldığı 24 Nisan 2000 tarihinden evvel dava dilekçesinde belirtilmiş olan 1 Nisan 1999-23 Nisan 2000 tarihleri ortasında tarafına ilişkin işyerinde kesintisiz çalıştığını ve rastgele bir itirazının olmadığını beyan etti.
SGK davanın reddini savundu
Davaya müdahil olan SGK ise davanın hak düşürücü müddet içerisinde açılmadığını, davacının çalıştığını tez ettiği periyotta bordrolarda isminin bulunmadığını, fiili çalışma olgusunun kuşkuya yer verilmeyecek formda ispat edilmesi gerektiğini belirterek davanın reddini savundu. Tarafları dinleyen mahkeme, davacı tarafça bildirilen ve resen tespit edilen komşu işyeri şahitlerinin da kesintisiz çalışma argümanını doğruladıkları, beyanlarının birbirleriyle dengeli ve bordro şahidinin beyanları ile de uyumlu olduğuna dikkat çekti.
Tüm belge çerçevesinde kanıtlar ve şahit beyanları birlikte değerlendirildiğinde davacının davalıya ilişkin işyerinde hizmet akdi ile çalıştığı kanaatine varıldığı gerekçesiyle davanın kabulüne, davacının davalıya ilişkin iş yerinde 1 Nisan 1999-23 Nisan 2000 tarihleri ortasında çalıştığının tespitine karar verdi.
SGK kararı Yargıtay’a taşıdı
SGK kararı istinafa götürdü. Bölge Adliye Mahkemesi Hukuk Dairesi itirazı reddetti. SGK bu kere kararı Yargıtay’a taşıdı. Yargıtay 10. Hukuk Dairesi zamanaşımı sebebiyle kararın bozulması gerektiğine hükmetti. Tekrar görülen davada Mahkeme, birinci kararında direndi. SGK’nın temyiz etmesiyle bu defa devreye Yargıtay Hukuk Genel Konseyi girdi.
Karar, oy çokluğu ile alındı
Milyonlarca bir kişinin bir umutla beklediği karar, oy çokluğu ile alındı.
Genel Şura kararında, davalı patron tarafından 24 Nisan 2000-03 Mayıs 2000 tarihleri ortasında davacı ismine hizmet bildirimi yapıldığı, davacının tespitini talep ettiği ve uyuşmazlık konusunu oluşturan 01 Nisan 1999-23 Nisan 2000 tarihleri ortasındaki çalışma periyoduna ait davalı işverence bildirim yapılmadığına dikkat çekildi.
Kararda şöyle denildi:
“Bildirim öncesi çalışma müddeti bakımından 24 Nisan 2000-03 Mayıs 2000 tarihleri ortasındaki çalışma periyodunun geçtiği yılın sonundan itibaren 5 yıl içinde dava açılması gerektiği lakin eldeki davanın 05 Kasım 2020 tarihinde açıldığı gözetildiğinde uyuşmazlık konusu 01 Nisan 1999-23 Nisan 2000 tarihleri ortasındaki bildirim öncesi çalışma periyodu tarafından hak düşürücü müddetin geçtiği sonucuna ulaşılmıştır.
Hukuk Genel Konseyindeki görüşmeler sırasında, davacının 24 Nisan 2000-03 Mayıs 2000 tarihleri ortasında Kuruma bildirilen hizmetleri sebebiyle dava konusu devir ile birlikte birleşen blok çalışmalarının bulunması hâlinde davanın yasal desteğini oluşturan ve 5510 sayılı Kanun’un 86’ncı unsuru ile paralel düzenleme içeren 506 sayılı Kanun’un 79 uncu unsurunda düzenlenen hak düşürücü müddetin dolduğundan kelam etmenin mümkün olmadığı konuşulmuştur.
Bu prestijle direnme kararı yöntem ve yasaya uygun olduğundan bozma sebebine nazaran incelenmeyen davanın aslına ait temyiz itirazlarının incelemesi için belgenin Özel Daireye gönderilmesi gerektiği ileri sürülmüş ise de bu görüş Şura çoğunluğu tarafından benimsenmemiştir. Hâl bu türlü olunca Hukuk Genel Kurulunca da benimsenen Özel Daire bozma kararına uyulması gerekirken evvelki kararda direnilmesi gerçek olmamıştır. O hâlde direnme kararı oy çokluğu ile bozulmuştur.”
